De mallemolen van waardeoverdrachten

Er is door de jaren heen een koddig waardeoverdracht circuit ontstaan. Ooit vanuit de beste intenties opgestart maar inmiddels een kostenverslindend traject zonder een echte zinvolle bijdrage aan een betere pensioensituatie voor deelnemers.

Hoe was het ooit bedoeld? We praten over de tijd dat eindloonregelingen de standaard waren in Nederland. Een deelnemer kon bij baanwisseling de dienstjaren meenemen naar de volgende werkgever en vrolijk verder opbouwen aan een 70% eindloonregeling. Geen pensioengaten, alles bij één werkgever en iedereen blij.

Daarna verdwenen de eindloonregelingen. Het geld was op. Minder dan 1% van de pensioenregelingen zijn nog eindloonregelingen in Nederland. De rest is middelloon en in toenemende mate beschikbare premiesystemen. Maar het recht op waardeoverdracht bleef bestaan terwijl de zin van waardeoverdracht steeds geringer werd en de nadelen steeds groter worden.

Ik denk dat dagelijks honderden mensen bezig zijn met alle administratie en advisering rondom waardeoverdracht. Kosten nog moeite worden gespaard, zonder een werkelijke motivatie. Individueel kan er soms vast wel een voordeel aanwezig zijn; maar collectief doen we ons zelf geen plezier. Het wordt dus tijd dat deze malle pensioenmolen ter discussie komt. De kosten en moeite kunnen we vast beter besteden.