Dronken aan het werk.

Een werkgever is verplicht gedurende 2 jaar minimaal 70% van het loon van een werknemer door te betalen bij ziekte en arbeidsongeschiktheid. Veel werkgevers vullen dat in het eerste jaar zelfs aan tot 100%.

Een groot gedeelte van de werkgevers hebben dat risico neergelegd bij een verzekeringsmaatschappij. Ze hebben dan een verzuimverzekering. Andere benamingen voor zo’n verzekering zijn, Daggeldverzekering, Stop-loss verzekering of Ziektewet verzekering.

Per saldo komen ze er allemaal op neer dat het risico beperkt wordt voor een werkgever.

2 jaar (een gedeelte) van het salaris doorbetalen zonder dat ervoor gewerkt wordt, kan vooral voor kleine werkgevers het einde van hun bedrijf betekenen. Het is verstandig dat goed vast te leggen.

Hieronder een werkgever die het niet pikte en een rechtszaak begon (en won).

Mag een werkgever loondoorbetaling stopzetten wanneer een werknemer wegens alcohol- en drugsverslaving arbeidsongeschikt is geworden?

Casus
Een werknemer is ziek van 22 december 2006 tot 21 mei 2007. Eind maart 2007 verneemt de werkgever dat de werknemer enige tijd tevoren was opgenomen in een ontwenningskliniek wegens een verslaving aan alcohol en verdovende middelen. Hierop zet de werkgever de loonbetaling per 2 april 2007 stop. Hij acht zich niet verplicht het loon door te betalen van een werknemer die als gevolg van verslaving aan alcohol en drugs arbeidsongeschikt is geworden. ­

De werknemer vordert betaling van zijn loon. Hij stelt dat zijn verslaving weliswaar heeft geleid tot zijn arbeidsongeschiktheid, maar dat hij niet de bedoeling heeft gehad om verslaafd te raken.

Opzet
Volgens de kantonrechter levert de verslaving aan alcohol en drugs, als gevolg waarvan de werknemer ziek is geworden en enige maanden niet heeft kunnen werken, opzet op, althans een met opzet gelijk te stellen ernstige mate van schuld. Psychische problemen, hoe ernstig ook, kunnen geen rechtvaardiging opleveren voor de verslaving aan alcohol en drugs. ­

Als de werknemer psychische problemen heeft gehad, had hij deskundige hulp moeten zoeken en/of had hij mogelijk hiervoor medicijnen kunnen innemen. Het toevlucht zoeken tot alcohol of drugs is geen goed en duurzaam middel ter bestrijding van een psychisch probleem. ­

De werknemer heeft bij vol bewustzijn zelf gekozen voor een zodanig aanzienlijk en langdurig gebruik van alcohol en drugs, dat hij verslaafd is geraakt. Een uitkomst waarbij de werkgever het loon zou moeten doorbetalen, zou dan ook niet redelijk zijn. De werknemer moet dus zelf het risico van zijn verslaving dragen en kan dat niet op zijn werkgever afwentelen.

(Bron: PleinPlus.nl, 10 maart 2008)